KERSTMIS TUSSEN GEVOEL EN EMOTIE

Gevoel is een (positieve of negatieve) beleving welke wij als mensen ondergaan bij een bepaalde gebeurtenis. Door een prikkel uit onze omgeving als ook een gedachte of een beeld dat wij in ons oproepen, ontstaat een gevoel.
Een gevoel kan ook spontaan ontstaan bij een bepaalde stemming. Dat kan neerslachtig zijn, opgewekt, dit zelfs zonder aanwijsbare aanleiding of invloed van buitenaf. Sommige gevoelens kunnen ook van lichamelijke aard zijn bij bijvoorbeeld neerslachtigheid en hevige stemmingsstoornissen.
Wordt u geprikkeld door de gebeurtenis 'Kerstmis', een eeuwenoude jaarlijkse traditie welk feest u samen met familie en vrienden wilt vieren? Dan kan tijdens die feestelijke dagen het gevoel positief prikkelen. Raakt u opgetogen omdat het u en uw omgeving zo goed verging? Of bent u ingetogen omdat het omzien zwaar was en pijn doet omdat u te kampen had en nog heeft met tegenslag en verdriet? Het gevoel dat zich hierbij voordoet is meestal een bewuste reflectie van emoties van een bewust gevoel.
En hoe plaatst u 'Kerstmis' als het gaat om emotie en gevoel.
Hoe komt 'Kerstmis' bij u binnen en hoe zet u dat weg naar uw omgeving.
Een gevoel bij 'Kerstmis' zou kunnen zijn dat u nog zo veel moest doen. Dat u inkopen moet doen, eten en drinken bijeen vergaren en een nieuwe outfit moet aanschaffen. Dat u een sfeer wil scheppen en samen met anderen kerst wil vieren. En misschien ontvlucht u al die koude drukte om kerst op een of andere wijze te genieten van een vakantie. En al dat genieten, het geluk beleven is uitstekend en mag je beleven als goed en waarschijnlijk welverdiend. Maar het gevoel vanuit de beleving 'Kerstmis' en de emotie die daaruit zou kunnen ontstaan en delen met anderen maakt alles nog veel mooier. Zeker als we daar iets mee doen naar hen die 'Kerstmis' vanuit een negatief gevoel en daarmee gepaard gaande emoties niet zo kunnen beleven als wij.
En als u deze overdenking tijdens de kerstdagen leest bedenk dan dat 'Kerstmis' twee dagen duurt, maart dat u 'Kerstmis' minimaal met uw gevoelens en emoties kunt uitrekken en uitdragen tot 'Kerstmis' 2018 en verder.
Onder deze gedachten wensen wij degenen die deze dagen met een minder goed of zelfs slecht gevoel beleven heel veel sterkte. En alle andere bijzonder mooie dagen en minstens een jaar lang een leven tussen gevoel en emotie.

  KERSTMIS, HET FEEST VAN HET LICHT

Het Hoogfeest van Kerstmis staat weer voor de deur, nog slechts een paar dagen staan ons te wachten. En toch laat iedereen het niet zomaar Kerstmis worden. Woningen, tuinen, straten en pleinen worden versierd. De kerststal wordt hier en daar nog van de zolder gehaald. En de kerstboom staat klaar om opgetuigd te worden. Ook tijd voor kerst- en nieuwjaarswensen naar familieleden, vrienden en/of (oud)bekenden gestuurd, soms dichtbij maar ook naar verre oorden wereldwijd. Ook aan relaties worden de beste wensen gestuurd. Nog een keer ontvangen de inwoners van Mierlo-Hout en omgeving, in de nog twee resterende uitgaven van Houtvonken, de beste wensen voor goede en feestelijke dagen.
De Mierlose Krant maakt daar ook graag gebruik van. Zij dankt Stichting Houtvonken met 'koninklijk elan' hartelijk voor de collegiale samenwerking en support, welke onze redactie gedurende een reeks van vele jaren ontvangen heeft.
Wij bieden u aan om ook uw berichten, artikelen en verslagen over algemene zaken, cultureel, sport of religie, aan te bieden aan de redactie van het informatieve huis-aan-huisblad, de Mierlose Krant. Hierdoor blijven de inwoners van Mierlo-Hout niet verstoken van de plaatselijke nieuwsberichten.
Deze krant verschijnt ook wekelijks in Mierlo-Hout en een aantal verenigingen maakt hier al dankbaar gebruik van.
Een goed voorbeeld doet goed volgen op info@mierlosekrant.nl kunt ook u uw berichten vanaf 1 januari 2018 kwijt.
Een gezegend Kerstmis en de beste wensen voor u en de uwen met veel lees- en kijkgenot voor het nieuwe jaar is onze wens.
Mierlose Krant

  WAT HEEFT WIM DANIELS MET 'T HOUT

Het is al weer geruime tijd geleden dat een van onze redactieleden een gesprek aanknoopte met Wim Daniels toen hij een optreden verzorgde in het radioprogramma 'Spijkers met koppen'. Dat was gezellig en zeker niet moeilijk omdat de Houtse en Aarlese spreektaal dicht bij elkaar komen. Wim Daniels een landelijk bekend schrijver en acteur. Toen wij onlangs zijn laatste boek 'De lager school' lazen herinnerden wij hem aan zijn belofte om een keer een bijdrage voor ons blad te schrijven. Temeer omdat zijn verre roots naar 't Hout zijn te voeren.

Bertha Meulendijks.
Mijn moeder was een Houtse. Geboren in 1911, net over het spoor vanuit Helmond gezien. Aan de rechterkant moeten toen oude huisjes hebben gestaan. Ik heb ze nooit gezien. Ik ben van 1954. Toen ik geboren werd, waren de ouders van mijn moeder al dood. De ouders van mijn vader heb ik ook al nooit gekend. Die woonden in Stiphout. Ik geloof dat mijn vader ze zelf amper gekend heeft. Mijn vader was van 1913. Hij is op jonge leeftijd vanuit Stiphout naar de Mierloseweg verhuisd, waar hij samen met zijn twee zussen woonde. In feite woonden mijn ouders dus indertijd al vlak bij elkaar. Maar ze leerden elkaar kennen via de Van Thiels. Mijn vader werkte bij de Nedschroef, de schroefboutenfabriek die van de Van Thiels was. Mijn moeder werkte bij de Van Thiels als keukenmeisje, in de villa tegenover de Warande. Mijn moeder heeft daar nog de paleisachtige woning van Piet de Wit gezien, toen de Warande het PEA-park heette, het Piet en Anna-park. Anna was de vrouw van Piet de Wit. Mijn moeder was zo onder de indruk van die koninklijke woning dat ze altijd een tekening ervan in een lijstje bewaard heeft. Het stond bij ons thuis op de kast en later op de televisie, samen met een foto van dokter Dijkman, die huisarts in Aarle-Rixtel was, waar mijn ouders na hun trouwen in 1942 gingen wonen. Een van de zonen van dokter Dijkman, Bob, werd later mijn tandarts. Hij had zijn praktijk aan de Julianalaan in Helmond. Fijne man was dat.
Maar terug naar mijn moeder en Mierlo-Hout. Mijn moeder heette Meulendijks van haar meisjesnaam. Bertha Meulendijks. Ze had twee zussen, tweelingzusjes, Anna en Nel, en een broer, Jan, Jan Meulendijks, die broodbezorger in Helmond zou worden en zou trouwen met tante Toos, die bij V&D een tijdlang de scepter zwaaide op de ollieklonje-afdeling. Tante Anna ging ook in Helmond wonen, eerst op de Kromme Steenweg in een krot van een huis, waar de muizen over tafel liepen, en later op het Schipholplein. Ze trouwde met ome Theo, een man die bij mijn vader op de fabriek werkte en via mijn vader aan tante Anna is gekoppeld. Ome Theo kon fantastisch zingen ('Sonny Boy') en ook heel goed biljarten, vooral driebanden. En hij dronk zijn bier met de pink omhoog. Tante Nel trouwde met Piet Moors en ging in Someren wonen, waar ze, als ik goed tel, dertien kinderen kreeg.
De vader van mijn moeder was doodsgraver, Willem Meulendijks. Mijn moeder schaamde zich op de een of andere manier een beetje voor zijn beroep. Waarom weet ik niet. Een werkdag kan net zo goed ook een zwerkdag zijn. Daar lijkt me niks mis mee. Maar ik heb hem dus nooit gekend, mijn opa Willem, naar wie ik wel vernoemd schijn te zijn, al heet ik dan wel geen Willem maar Wim. Tot mijn ontsteltenis weet ik niet eens meer hoe de moeder van mijn moeder heette. Wel met haar achternaam: Schriks. Maar de voornaam weet ik niet meer. Schande.
Hoewel ik dus nooit op bezoek ben kunnen gaan in 't Hout bij mijn opa en opa, ben ik toch wel vaak in 't Hout geweest. Ik was namelijk een tijdje wielrenner en in 't Hout woonden twee jongens die ook wielrenner waren en met wie ik geregeld ging trainen: Chris Filippini en Marie van Kilsdonk. Die laatste was de broer van Henk van Kilsdonk, de gevierde criteriumrenner rond 1970. Jos van der Vleuten kwam natuurlijk ook uit Mierlo-Hout, maar Jos leerde ik pas veel later een beetje kennen, lang na zijn wielercarrière, toen we elkaar tegenkwamen in een praatprogramma en we bespraken of het niet eens tijd werd dat er een mooi biografie over hem geschreven zou worden. Maar Jos overleed al voordat we het plan echt handen en voeten hadden kunnen geven.
Maar 't Hout dus, geboorteplaats van mijn moeder. Dat is niet niks. Als ik daar over het spoor rijd, denk ik altijd wel even aan het geboortehuis van mijn moeder, dat ik dus nooit zag.
Wim Daniëls