VIJFTIG JAAR GETROUWD

We hebben 't 'goe' getroffen!
Het was 24 januari 1961 dat het huwelijk van Jan Slegers en Leen van Heugten in de monumentale koepelkerk werd ingezegend. De toen 26 jarige bruidegom beloofde zijn 24 jarige bruid na een duurzame verkering eeuwige trouw en in de voorbije 50 jaar hebben ze dat al zeker waar gemaakt.

En die verkering raakte aan tijdens het dansen, van vier tot tien uur, in het verenigingsgebouw. Jan was in militaire dienst en gelegerd in Maastricht. Maar hij had de trein in Helmond gemist en ging terug naar het dansen. Hij riskeerde een straf omdat hij niet op tijd in de kazerne was. Maar zijn verklaring dat er in Lierop geen openbaar vervoer was en er geen bussen reden, werd gecontroleerd. En omdat dit juist bleek te zijn ontliep hij een straf.
Beiden zijn ze geboren en getogen in Lierop in grote boerengezinnen van respectievelijk 10 en 8 kinderen. Lierop, dat toen nog een zelfstandige gemeente was maar 3 maanden na de geboorte van Jan onder de gemeente Someren werd opgenomen. De toenmalige burgemeester van Lierop die ook boer was, moest zelfs van het land komen om bijvoorbeeld de geboorte van een kind in te schrijven. Onvoorstelbaar dat je vijftig jaar later in een naburige gemeente als burgemeester moet onderduiken voor dreiging en geweld.
Als Jan Slegers de lagere school doorlopen heeft volgt hij deeltijd land- en tuinbouwonderwijs en werkt hij mee op de ouderlijke boerderij. In militaire dienst krijgt hij een chauffeursopleiding. Autorijden werd een grote passie en dat zou een aantal jaren later dan ook zijn levenswerk worden. Want het was gemakkelijk om dat militaire rijbewijs om te ruilen voor een 'groot' burgerrijbewijs. Na zijn diensttijd gaat hij werken op het laboratorium van de melkfabriek 'Hemepro' in de binnenstad van Helmond.
Op hun trouwdag komen ze te wonen aan de Hoofdstraat 52 in de toenmalige gemeente Mierlo op 't Hout waar ze een huis gekocht hadden. Gezien de woningnood in die tijd mochten ze vanaf de gemeente Someren Mierlo niet in omdat ze geen economische binding hadden. Maar met enig onderhandelen werd hun geplande trouwdag gered en wonen ze nu ook al 50 jaar hier.
Het is precies een jaar na hun trouwen als hij gaat werken als chauffeur bij de CAV, D'n Boerenbond, aan de Hoofdstraat. Kolen halen bij de mijnen in Zuid Limburg en grondstoffen voor het veevoer in de haven van Rotterdam, en dat vaak zelfs tweemaal per dag, maakte het tot lange dagen. Als de plaatselijke CAV sluit en het veevoer rechtstreeks met bulkwagens geleverd wordt bij de boeren gaat hij ook die transporten doen voor de CHV in Veghel. Met een krimpende markt gaat hij met tegenzin op zijn 60e in de VUT om daarmee plaats te maken voor jongere werknemers. Maar omdat hij het chauffeuren en de daarbij behorende vrijheid niet kan laten bleef hij vrachtwagen rijden als aangename invulling voor zijn vrije tijd.

Er zit ook veel muziek in.
Maar er zat ook muziek in Jan Slegers. Al in 1949 speelde hij bugel bij fanfare Willibrordus en de boerenkapel. Direct na hun trouwen werd hij lid van fanfare Unitas. Als trouw muzikant is hij bij de repetities altijd als eerste daar maar ook weer als laatste weg. Maar ook bij de Bietenrooiers speelde hij 43 jaar en bij het seniorenkoor en de Stoomblazers. In zijn muzikale periode stapte hij een keer over van instrument. Met een nieuw kunstgebit was het onmogelijk nog bugel te spelen en werd de bariton zijn 'nieuwe liefde'. Graag doen ze ook nog een partijtje rikken en helpt Jan op het kerkhof bij de 'schoeffelploeg'. Het werkzaam leven van Leen staat in het teken van de hulp in de huishouding. Men ging in die tijd als dienstbode werken bij de heren. En dat zes dagen in de week intern zodat je alleen op zondag thuis was. Ze droeg natuurlijk de zorg voor hun gezin dat drie kinderen telt. Later doet ze dan weer werk in de horeca, en ouderenzorg in Alphonsus waar ze op 1 augustus 1997 met de VUT gaat. Maar ook daarna blijft ze vrijwilligerswerk doen. Ze bemant de receptie bij Alphonsus en ook daar doet ze groeps- en dagopvang.
Maar ook past ze veelvuldig op en kan in haar vrije uurtjes zich helemaal vermaken met lezen en puzzelen. Maar ook heeft ze goed in de gaten dat een in leeftijd vorderend lichaam soepel moet blijven en daarom gaat ze wel drie keer per week gymmen en sporten. Samen met de kinderen reisden ze in de vakanties Europa door en bezochten ze verre landen.
Het gouden paar ziet met genoegen terug op een geweldige tijd, die mooie vijftig jaren, waarbinnen ze 't 'goe' getroffen hebben. De kroon op die 50 jaar en de start voor een lange tijd daarna moet het feest zijn op maandag 24 januari 2011 in zaal Adelaars. Daar vieren ze het feest met hun drie kinderen en acht kleinkinderen, familie, vrienden en bekenden. Van 18.00 tot 19.30 uur wordt de receptie gehouden en is er dus gelegenheid tot feliciteren.
Ook vanaf deze plaats onze hartelijke gelukwensen aan het gouden paar Jan en Leen.

    NIET MEER GETAPT!

Voor de laatste keer achter de bar.
Het is natuurlijk niet nieuw dat mensen uit het gezichtsveld verdwijnen. Figuren die zo rond een halve eeuw in een bepaalde omgeving mede het beeld bepalen. Je gaat zo langzamerhand bij de inventaris horen. Het is zo gewoon als je er bent en als je er niet bent wordt je gemist. Je wordt dan ook zomaar gezien als een dorpsfiguur zonder wie het dorp niet compleet is.

En zo verging het Nelleke van Bussel op vrijdag 14 januari 2011. Wie kent haar niet? Geboren en opgegroeid in 'een kratje' achter de bar in het café van haar ouders. Ook uit huis gewerkt en dan vervolgens heel veel jaren 'het gezicht' van De Geseldonk. Haar laatste 10 jaar sloot ze af in Eetcafé De Barrier waar ze werd verrast op een afscheidsparty met vele familie, vrienden, bekenden, huidige en oud collega's. Het was een groots onthaal met warme woorden van de werkgever. Nelleke was de alles overziende barvrouw achter de tap. Maar ook de 'voorgeprogrammeerde' interieurverzorgster die als een witte tornado de boel schoonmaakte en oppoetste. Die als dat in haar programma stond dat op die dag, uur en tijd iets gedaan moest worden daar ook niet meer van af te brengen was. Zij was het die bij strenge kou de bloemen van de ruiten stookte omdat de ramen gelapt moesten worden.
Maar ook haar pensioenleeftijd is nabij. Met weemoed neemt ze afscheid van een leven dat in het teken stond van de horeca. De horeca welke haar met de paplepel was ingegeven. Nu hopelijk nog vele jaren genietend van haar pensioen en aan de andere kant van de bar. Met de vraag: 'Hou ik dat wel uit als ik soms dingen mocht zien die volgens mij, anders zouden moeten.'
Geniet van de tijden die komen gaan.