OOK U BEPAALT OF HOUTVONKEN BLIJFT

Mogen wij dus een beroep op U doen?
Wij kunnen niet zonder uw hulp. Als wij wekelijks werken aan het enige echte 'Houtse wijkblad' kunnen wij dat niet zonder uw hulp. Want zoals u weet  krijgt u iedere week, 52 keer per jaar, Houtvonken in uw brievenbus. En dat al onafgebroken bijna 40 jaar lang. Niet één keer hebt u Houtvonken gemist in al die tijd. En u betaalt er geen eurocent voor want wij bezorgen het wijkblad gratis bij u in de brievenbus. De gemiddelde kostprijs per boekje bedraagt 20 eurocent. Wekelijks maken wij 5400 exemplaren en de kostprijs van de oplage per week bedraagt dus bijna 1100 euro en per jaar belopen de kosten 57.200 euro. En dat zijn enkel de kosten van materialen zoals papier, machines, huur en ga zo maar door. Arbeid kost bij Houtvonken helemaal niets. Wij zijn immers een vrijwilligersorganisatie. Al onze medewerkers doen hun werk geheel belangeloos dus zonder salaris en zelfs ook zonder onkostenvergoeding.
Onze kosten worden grotendeels gedragen door onze adverteerders die wij daarvoor dankbaar zijn. De advertentieprijs kunnen wij laag houden omdat ook het drukwerk 'in eigen huis' door vrijwilligers wordt gedaan.
Jaarlijks vragen wij een laatste injectie voor onze onkosten aan u. U krijgt het blad gratis en wij durven daarom een beroep te doen op uw vrijgevigheid en sympathie voor uw eigen wijkblad. En zou u, als u naar dat totale onkostenplaatje kijkt, de kosten van slechts een aantal exemplaren voor uw rekening willen nemen. Is een eurovijfje niet een mooi voorzetje of zo u wilt een aanmoediging, dus uw bijdrage, voor uw wekelijkse Houtvonken.
Als in de dagen na het verschijnen van deze uitgave van Houtvonken bij u wordt aangebeld door een van onze collectanten stelt u dan hen en ons dan niet teleur. Besef dat die vrijwillige collectanten bij u aankloppen voor een goede zaak. Een zaak van u zelf en van en voor de gemeenschap Mierlo-Hout.
De medewerkers van Houtvonken bedanken u bij voorbaat voor uw gift want ook u bepaalt of Houtvonken blijft.

    WAT ONS OPVIEL

Hoewel het niet een bijzonder mooie lentedag betrof, was het toch echt 7 mei 2004. Onze aandacht werd getrokken door twee glimmende brandweerauto's die links en rechts de toegang tot de parochiekerk flankeerden.

Maar ook het tientallen centimeters dikke en sneeuwwitte schuimtapijt voor de ingang van de kerk. En jawel het waren de 'mannen' van de vrijwillige brandweer die in afwachting waren van het einde van de trouwdienst van een van hun collega's. En als in de kerk het jawoord geklonken heeft is het maar de vraag of het kersverse echtpaar ook de eerste hindernis op hun huwelijkspad nemen. Een hindernis met zoveel schuim zal op het huwelijksfeest later in de avond nog veel gespreksstof zijn. Maar dan zal het schuim van het rijkelijk vloeiende pils veel gemakkelijker 'te nemen' zijn.